De bloemen op tafel staan nu 14 dagen. Best lang voor het grote boeket van allerlei soorten bloem, overwegend in de kleur geel. Ik heb het boeket voor mezelf gekocht. Soms doe ik dat. Mijn liefste neemt naar gelang het aanbod der seizoen,  wel eens een bos tulpen of narcissen voor me mee die hij achteloos op het aanrecht neerlegt, maar een boeket als dit, nee.  Dus trakteer ik mij zo nu en dan op een prachtige ruiker, als ik vind dat ik die heb verdient, die ik zelf samenstel en laat opbinden tot een vreugdevol boeket waar ik intens van kan genieten. Deze bos is een verwachtingsvolle. Op het moment van aanschaffen, op Paas- zaterdag,  stond mijn lijf stijf van de adrenaline. Ons tweede kleinkind kon ieder moment geboren worden.

Op zich heb ik weinig met de Paas.  De commerciële boost die ons steeds meer wordt opgedrongen gaat onze deur al jaren voorbij. Meestal zijn wij omstreeks deze tijd niet eens in Nederland. In Oostenrijk, waar het skiseizoen na de Paasdagen op zijn einde loopt, is er  voor ons volop werk aan de winkel. Huizen nakijken, waar nodig repareren en vervangen, en er ieder jaar opnieuw versteld van staan dat de huizen er na zovele weken verhuur  nog zo mooi bij staan.

Dit jaar echter bleven we in Nederland en  kregen de Paasdagen een ongekende glans. Paas- zaterdag,  met het merendeel van mijn familie op visite bij mijn jarige zus, zat ik op het puntje van mijn stoel, met mijn tas op schoot geklemd,  zodat ik mijn telefoon zou horen door de luide mengeling heen van pratende mensen en muziek.
Ik stopte net de eerste lepel soep uit de soepkom in mijn mond toen mijn tas begon te brommen. Ik zette snel mijn kom op tafel, ritste mijn tas open en had in een handomdraai de telefoon te pakken. Een kleine breekbare stem, maar onmiskenbaar die van Zoey, zei: ‘Lieve mam, je bent oma geworden..`

Het is zo. Alle clichés zijn geboren uit waarheden waar je niet omheen kan. Het kleine mensenmeisje in de armen van mijn dochter. Mijn ex en ik in innige omarming naast haar bed. Rob en de vrouw van mijn ex erachter. Mijn moeder, en de schoonouders van Zoey. Allemaal met intens stralende en dankbare blikken. Ons kind met een gezond meisje. Armpjes en beentjes, vingertjes en teentjes. Van alles genoeg. Een bos donker haar. De stralend verliefde blik op het gezicht van onze dochter. Op die van de kersverse papa. Zoveel liefde, zoveel … trots, zoveel verbintenis!

Niet in het minst door kraamverzorgster Krista kreeg de kraamtijd ook voor mij een extra glans. Mijn ex-schoonzusje, die bij de geboorte van Lynn was en bij wie ik bij haar jongste heb gekraamd. We vielen elkaar in de armen en de jaren vielen weg. We pakten de draad op in gesprekken, herkenning en humor. De dagen zijn omgevlogen.

Trots liep ik afgelopen donderdag achter de kinderwagen langs de Singel over het gladde schelpenpad. Zo kon Zoey wat uurtjes slaap inhalen en ik even alleen zijn met Fiene. Toen Fiene begon te huilen nam ik haar op. Ik wikkelde haar in haar warme dekentje, legde haar tegen mijn warme jas, en ging zitten op een bankje, waar de zon ons verwarmde. Ik wreef haar ruggetje tot ze vredig in slaap viel. En daar op dat bankje, heb ik eindeloos naar haar gekeken. Heb ik met mijn kleindochter gepraat en haar beloftes gedaan die alleen wij tweetjes weten. Ons eerste geheimpje!

Welkom lieve Fiene!

Met liefs van Manon
 
Je bent van harte welkom mij te volgen op mijn facebook-pagina. Zodra er een nieuw schrijfsel van mij op de rol staat ontvang je dit in je facebook nieuws-pagina.